Polacy w Libanie

Pierwsze kontakty Polaków z Libanem sięgają wypraw krzyżowych i pierwszych pielgrzymek do Ziemi Świętej. Swą podróż do Jerozolimy, a przy tym fenickie miasta opisał bernardyn ojciec Anzelm już na początku XVI wieku. Później Liban pojawił się w polskiej literaturze za sprawą księcia Mikołaja Krzysztofa Radziwiłła, który opisał ziemie te w dzienniku z podróży do Jerozolimy.

Po rozbiorach na libańskie ziemie trafiało coraz więcej rodaków. Wśród tych najbardziej znanych należy wymienić pisarza Henryka Rzewuskiego oraz Juliusza Słowackiego, który odwiedził Liban w 1837 roku. Słowacki przebywał w Bejrucie, Trypolisie, a także w klasztorze św. Antoniego w Ghazirze. W tym klasztorze Słowacki napisał jeden z swoich najsłynniejszych poematów – Anhellego. W tym samym czasie w Libanie przebywał jezuita ojciec Maksymilian Ryłło, którego misją było zawarcie unii z kościołami, będącymi w schizmie z Rzymem oraz założenie szkoły, którą udało się otworzyć w 1839 roku w Bejrucie. W 1875 roku szkoła jezuicka została przemianowana na Uniwersytet św. Józefa. W Libanie przebywali także polscy oficerowie i żołnierze. Głównym ich zadaniem było którzy ochranianie chrześcijańskiej ludności Libanu.

W latach 1943-50 według rożnych statystyk w Libanie przebywało ok. 6 tysięcy obywateli polskich, przede wszystkim dzieci i młodzieży, które wraz z Armią Andersa opuściły ZSRR. Po wojnie większość rodaków emigrowała dalej na zachód, tylko ok. 200 osób zdecydowało się na pozostanie w Libanie, wśród nich była jedna z najwybitniejszych polskich aktorek okresu międzywojennego – Hanka Ordonówna.

Obecnie Polonię w Libanie stanowią głównie kobiety, które wszyły za mąż z Libańczyków oraz ich dzieci.

Polacy i organizacje polonijne w Libanie:

Wspólnota Polska w Libanie - www.facebook.com/Wsp%C3%B3lnota-Polska-w-Libanie